تبادل
لینک هوشمند
جام اگر بشکست...
زندگی در چشم من شبهای بی مهتاب را ماند
شعر من نیلوفر پژمرده در مرداب را ماند
ابر بی باران اندوهم
خار خشک سینه ی کوهم
سالها رفته است کز هر آرزو خالیست آغوشم
نغمه پرداز جمال و عشق بودم... آه...
حالیا خاموش خاموشم
یاد از خاطر فراموشم
روز چون گل می شکوفد بر فراز کوه
عصر پرپر می شود این نو شکفته در سکوت دشت
روزها این گونه پرپر گشت
لحظه های بی شکیب عمر
چون پرستوهای بی آرام در پرواز
رهروان را چشم حسرت باز
اینک اینجا شعر و ساز و باده آماده است
من که جام هستی ام از اشک لبریز است
می پرسم:
در پناه باده باید رنج دوران را ز خاطر برد ؟
با فریب شعر باید زندگی را رنگ دیگر داد ؟
در نوای ساز باید ناله های روح را گم کرد ؟
ناله ی من می تراود از در و دیوار
آسمان اما سرا پا گوش و خاموش است
همزبانی نیست تا گویم به زاری: ای دریغ
دیگرم مستی نمی بخشد شراب
جام من خالی شدست از شعر ناب
ساز من فریادهای بی جواب
روز چون گل می شکوفد بر فراز کوه
روشنایی می رود در آسمان بالا
ساغر ذرات هستی از شراب نور سرشار است...
اما من...
هم چنان در ظلمت شبهای بی مهتاب
هم چنان پژمرده در پهنای این مرداب
هم چنان لبریز از اندوه می پرسم:
جام اگر بشکست ؟
ساز اگر بشکست ؟
شعر اگر دیگر به دل ننشست ؟
غریبه
دست مرا بگیر که باغ نگاه تو
چندان شکوفه ریخت که هوش از سرم ربود
من جاودانی ام که پرستوی بوسه ات
بر روی من دری ز بهشت خدا گشود
اما چه می کنی
دل را که در بهشت خدا هم غریب بود؟!
ماه و سنگ
اگر ماه بودم به هرجا که بودم
سراغ تورا از خدا مي گرفتم
وگر سنگ بودم به هرجا که بودي
سر رهگذار تو جا مي گرفتم
اگر ماه بودي به صد ناز شايد
شبي بر لب بام من مي نشستي
وگر سنگ بودي به هرجا که بودم
مرا مي شکستي مرا ميشکستي
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.